O salto de pértiga

É unha especialidade do atletismo enmarcada dentro das probas de campo, consiste en superar a maior altura posible por encima do listón, para es0o o atleta axúdase dunha pértiga, (flexible) - na actualidade de fibra de vidrio - que pode ter unha lonxitude de ata 4.9 metros. O evento consta de, carreira de impulso, despegue, voo e caída; ó término da carreira de impulso, colócase a pértiga na caixola para iniciar despegue vertical coa máxima potencia, donde se poñen de manifesto, a velocidad, a forza e a elasticidade.
Para que un salto sexa válido, o atleta debe superar a altura marcada sen derribar dita barra ou listón.
Os saltadores dispoñen de tres intentos para superar cada altura, que vai aumentando según o establecido no reglamento. En caso de tres saltos nulos consecutivos, o competidor quedará eliminado. É declarado vencedor o que supere unha maior altura.

O estilo mariposa

O estilo mariposa require unha correcta coordinación entre os brazos e as pernas, pero tamén é preciso coñecer a súa técnica para unha correcta execución. Ademáis, precisa dun grado de forza algo maior que o resto de estilos.

A realización da mariposa emplea un batido ou patada de delfín coas pernas simultáneamente hacia abaixo e hacia arriba, é dicir, cás dúas pernas xuntas e á vez, sendo a acción hacia abaixo a que proporciona a propulsión. A acción de brazos realízase igualmente de forma simultánea.

Por cada acción de brazos ou brazada realízanse dúas patadas: A primeira patada hacia abaixo realízase cando as mans salen da auga (facilita a salida da cabeza e a recuperación de brazos) e a segunda patada hacia abaixo prodúcese cando as mans entran na auga (para non perder velocidade). En este punto existen diferencias de opinión por parte dalgunhos autores, xa que unhos afirman que a intensidade ou esforzo das dúas patadas é exactamente igual, e que son as diferencias posturales do cuerpo a causa de que o primer golpe parezca máis potente que o segundo. Por outro lado, están os que pensan que a primeira patada é máis fuerte ca segunda.

Outra das características máis chamativas da mariposa é un movemento ondulatorio do corpo, en forma de "S" tumbada, de algún modo parecido ó nado dos delfíns, o cal resulta da perfecta coordinación entre brazos, pernas e as diferentes posicións do corpo.

Técnicas de voo no salto de lonxitude

As técnicas máis utilizadas son:

Técnica natural: consideramos que esta técnica debe reemplazar na iniciación ó estilo agrupado.
A mesma consiste en manter ata a caída a posición lograda no pique.
Cando o atleta está por aterrizar, xunta os pés e lévaos hacia diante xunto co tronco (plegado). Co aprendizaxe desta técnica logo se poderá realizar calquera das outras, xa que non fixa errores, senon que favorece o aprendizaxe da carreira de aproximación e do pique.

Técnica peito(extensión- colgado- suspendido): logo da batida, e ó alcanzar a máxima altura o atleta leva a perna de ataque, a modo de palanca hacia atrás, producíndose un adelantamento da cadeira e xuntándose coa perna de pique. Cando ambas chegan á verticali do centro de gravedade.
Os brazos actúan equilibrando o movemento.
O brazo correspondente á perna de rechazo, fai un movemento circular de adiante hacia atrás, pasando por abaixo, xunto á cadeira. Este únese ó brazo libre e ambos continúan hacia atrás e logo arriba, ata quedar por encima dos hombros.
En este momento o atleta da a sensación de estar colgado.
Unha vez alcanzada esta posición, o saltador inicia un agrupamento do corpo, a través da flexión do tronco xunto coas pernas (simultáneo), é dicir, que os brazos e pernas van xuntos hacia diante.

Ventaxas desta técnica:

• Ten movementos simples.
• Son movementos fáciles de aprender.
• Non é necesario saltar moito para realizala.

Desventaxas:

• Problemas de desequilibrio ó pasar dunha carreira de elevado dinamismo a unha suspensión con predominio de estatismo.

O triple salto

O triple salto ou salto triple é unha proba de atletismo que se engloba dentro da categoría de saltos. A proba masculina forma parte do programa de atletismo nos Xogos Olímpicos desde a súa primeira edición celebrada en Atenas en 1896. A proba femenina non debutou ata a XXVI edición celebrada en Atlanta en 1996.

Para realizar un triple salto hai que realizar unha secuencia de pasos. O primeiro é un salto á pata coxa, no segundo faise outro salto repetindo a primeira perna e no terceiro efectúase un cambio de perna, sendo este o último impulso antes de caer na area. O salto sigue unha das dúas secuencias de pernas: izquierda, izquierda, dereita e caída ou dereita, dereita, izquierda e caída.

Un concurso estándar, está composto por seis intentos, os tres primeros para todos os atletas e os tres últimos para os oito mellor clasificados, denominados saltos de mellora. En caso de ser 8 ou menos atletas, todos pasarán á mellora. Ganará o atleta que mellor marca realizara, en caso de empate comprobarase a segunda mellor marca de cada un deles e así sucesivamente.

A medición realízase dende a pegada máis cercana deixada polo atleta na area ata a tabla de batida, si o saltador realiza a primeira batida pasada esta línea, o salto será anulado.

Recobro e saída do brazo no estilo crol

Postura inicial:
O brazo encóntrase casi completamente estirado ó longo do lateral do corpo. O codo diríxese e mira hacia arriba e encóntrase fóra da auga. A man está orientada hacia dentro, diríxese hacia arriba e parte dela está fóra da auga.

Postura final:
Acaba de terminar a fase auténtica de recobro. O brazo atópase lixeiramente flexionado e diante do seu hombro. O codo está actuando de pivote e esta máis alto cá man. O antebrazo diríxese hacia diante (hacia a auga). A man encóntrase lixeiramente relaxada, flexionada e mirando hacia abaixo e atrás (mirando a auga e a poucos centímetros desta).

Descripción do movemento:
Unha vez terminada a trazada acuática, o hombro dirixe o brazo hacia diante e hacia arriba, dende o muslo á súa zona de entrada na auga. O codo tamén se dirixe hacia diante e hacia arriba ata chegar á altura do hombro, para logo encamiñarse hacia diante e hacia abaixo xunto cá man na búsqueda da auga. O antebrazo permanece relaxado ata momentos antes de tomar contacto cá auga, e o máis cerca posible do corpo durante todo o recorrido. A man tamén relaxada, mirando hacia atrás ata chegar á altura do hombro, logo xírase progresivamente hacia fóra para que o primer dedo en tomar contacto ca auga sea ó anular.

A marcha atlética

A marcha atlética é unha modalidade do Atletismo que se diferencia do resto porque na súa execución non existe fase de vuelo, é dicir, o marchador en ningún momento perde contacto co suelo durante o transcurso da proba. Esto obliga ós executantes a desarrollar unha técnica moi peculiar con bastantes diferencias respecto á técnica usual de carreira.

O movemento empeza co apoio no suelo da perna dianteira mediante o talón. Pouco antes de apoiar a perna, ésta ainda pode estar lixeiramente flexionada. A continuación o pé apóiase totalmente, xa coa perna extendida e proporcionando ó corpo unha boa base de sustentación. O peso do corpo reposa sobre a bóveda plantar, polo que son intensamente solicitados moitos dos ósos e músculos do pé e a perna. A partir deste momento, comenza a elevarse o talón da perna de apoio, apoiándose o corpo sobre todo no dedo gordo do mesmo pé. Unha vez perdido o contacto, a perna diríxese hacia diante iniciándose un novo ciclo. En cada ciclo, distinguimos tres momentos ben diferenciados:

Fase de Apoio Simple: donde o peso do corpo apóiase completamente sobre a perna dianteira mentras a outra oscila buscando un novo apoio.

Fase de Doble Apoio: cando a perna que ven de atrás entra en contacto co suelo e a outra ainda non despegou.

Fase de Oscilación: que é o retorno da perna libre á posición deianteira.

A melé

Posición e introducción:

Tras unha falta menor como o avant, o árbitro pode marcar unha melé. É entonces cando os 8 dianteiros de cada equipo encaixanse de forma ordenada para disputarse a pelota.

A entrada en melé ordénaa o árbitro para que os equipos se poñan en posición flexionada, collan distancia, marquen unha pausa e entren.

O medio de melé introduce a pelota polo canal formado por ambas deianteiras. Cada equipo debe empuxar hacia adiante, ó eixe, para recuperar a pelota. O talonador, situado entre ambos pilares, intenta sacar a pelota co pé, hacia a parte traseira da súa melé. Os xogadores deben sempre quedar ligados unhos con outros mentras a pelota se ubique dentro do paquete.

Unha melé non pode formarse a menos de 5 metros da línea de marca. Si un dos dous equipos xa non ten sobre o terreo ningún xogador apto para xogar na primeira linea, as melés pasan a ser simuladas: realizaranse sin empuxar e a pelota sempre a ganará o equipo que a introduce.

Elementos de orientación

Mapa
Debuxo que representa unha área ou espazo natural, con unha simboloxía específica e tamén unhas características comúns a todos os tipos de mapas, como son: escala, equidistancia, líneas de meridianos…

Brúxula
Consiste nunha agulla imantada que señalará ó norte magnético e unha carcasa que nos permitirá outros usos.

O control
Ven materializado no terreo por unha baliza, o código, unha pinza e un soporte; e señalizado no mapa con un círculo de 6 mm de diámetro.

• Baliza: sirve para señalizar o lugar exacto do control. É un prisma triangular de 30x30cm, de color blanco e naranxa. A baliza nunca debe estar escondida: débese ver sin ningún problema dende o elemento na que está colocada (o deporte de orientación consiste en navegar entre dous puntos, non en buscar balizas escondidas).
• Sistema de marcaión: realízase mediante unha pinza que se atopa suspendida da baliza ou fixada ó soporte. Hoxe en día estanse substituindo polas bases ou estacións das balizas electrónicas. A pinza dispón dunhos pequenos clavos que ó pinzar forman unha letra ou debuxo xeométrico que queda marcado na tarxeta de control e que sólo conoce o organizador.

• Código de control: é un número que indica ó corredor que se atopa no punto de control correcto. O número debe estar ben visible, encima ou nos laterais da baliza.

• Soporte: pode ser de tipo natural (unha rama, unha piedra, etc) ou artificial. Esta última consiste nunha barra de metal ou madeira clavada no suelo, cun soporte para colocar as pinzas e o código de control. Tamén se colgará do mismo a baliza.

Tarxeta de control
Sirve para comprobar que un corredor pasou por todos os puntos, no orden establecido e sen equivocación.

Folla de descripción de controis
É unha tarxeta que proporciona información ó corredor sobre as características da proba e dos controies. O formato desta e os símbolos que utiliza están aprobados pola Federación Internacional de Orientación e son universais. Pode presentarse ben de forma literal ou de forma gráfica.

Pista da carreira de relevos

As competicións de velocidade realízanse nunha pista estándar, con 6 a 8 carriles, de 400 metros de lonxitude. Terá dúas rectas paralelas e dúas curvas cuxos radios serán iguales. O interior da pista estará limitado por un bordillo de material apropiado, de aproximadamente 5 centímetros de alto e un mínimo de 5 centímetros de ancho.

A medida do contorno da pista tomarase a 30 cm ó exterior do bordillo interno da misma ou, donde non haxa bordillo, a 20 cm da línea que limita o interior da pista.

A distancia da carreira será medida dende o borde da línea de saída máis alonxada da meta, hasta o borde da línea de chegada máis cercana á salida.

En todas as carreiras, cada atleta terá un carril individual, de 122 cm a 125 cm, señalada por líneas de 5 cm de anchura. Na medida da anchura de cada calle incluirase a línea á dereita da misma, no sentido da carreira.

Nas reunións internacionais organizadas baixo o control da Federación Internacional de Atletismo a pista deberá ter 8 carriles.

Para as carreiras de relevos os atletas contan cunha zona de impulso ou de inicio de carreira do atleta que recibe o testigo primeiro, con unha lonxitude de 10 m, e unha zona de entrega do testigo de 20 m. Estas medidas aplícanse á proba de 4 x 100. Para a proba de 4 x 400 existe unha única zona de 20 m.

Rugby Tag

É un novo concepto de rugby, sin o contacto físico. Os xogadores levan un cinturón con dúas cintas de velcro pegadas a ambos lados.

Consta dun equipo de 12 xogadores con 7 no campo. Cando o equipo defensor lle quita a cinta ó  xogador que leva o balón do equipo atacante, esto considérase unha placaxe. É un deporte rápido de habilidade, que se pode practicar tanto de forma amistosa como a nivel de competición.
Rugby Tag é un deporte sin contacto, calquer forma de contacto intencionada está prohibida e pode ser sancionado con unha tarxeta amarilla ou vermella, (o xogador ten que abandoar o terreo de xogo). Calquer forma de contacto non intencionada pode ser sancionada con un golpe de castigo ou cambio de posesión.

Obxectivo do equipo en ataque

O equipo en ataque ten que intentar marcar un ensaio. Para marcar un ensaio ten que poñer o balón no suelo detrás da línea de marca. Terá 3 oportunidades para marcar con cada posesión (aparte si hai unha falta). Cada vez que a defensa quita unha cinta, perde unha oportunidade.


Obxectivo do equipo en defensa

O equipo en defensa ten que intentar quitar a cinta do xogador que posee o balón. Sólo necesita quitar unha cinta

Entrega, recepción e técnicas do testigo

Ó largo de toda a carreira, o deportista que leve o testigo deberá mantelo suxeito polo extremo inferior. Ó levalo desta maneira minimizará a posibilidade de caída ó momento de pasalo o seu compañeiro.

Na carreira de relevos existen dúas formas de entregar e recibir o testigo:

Entrega visual:
Neste tipo de entrega o corredor que recibe está observando ó corredor que entrega. Con eso logra calcular a velocidade coa que ven o seu compañeiro e desa forma poder controlar o recibo. Normalmente realízase nos relevos de 4 x 400.

Entrega non visual:
Neste tipo da entrega o corredor que recibe non está observando ó corredor que entrega. En lugar de utilizar unha referencia visual, o corredor que recibe espera algunha señal auditiva para proceder a recibir o testigo. Normalmente utilízase en 4 x 100.

As técnicas de entrega son dúas:

Ascendente:
O deportista que entrega o testigo, realiza un movemento ascendente do brazo para entregar o testigo. Aquel que recibe, extende o brazo hacia atrás cá palma da man hacia abaixo en forma de V invertida.

Descendente:
Nesta técnica, o atleta entrega o testigo realizando un movemento descendente da man para facer la entrega do testigo. O deportista que recibe, debe ter a palma da man hacia arriba en forma de V

Errores máis comúns no estilo Crol

En canto ós brazos:

• Levar o codo totalmente extendido na fase de barrido ascendente
• Que a orientación da palma da man sexa hacia abaixo na entrada, é dicir, totalmente perpendicular á auga, o que aumentará a resistencia porque o dorso da man empuxará hacia adiante.
• Que a man entre na auga demasiado fora ou demasiado dentro da línea central do corpo, o que provocará un avance serpenteado e por conseguinte un aumento da resistencia.
• Introducir a man na agua flexionada ou extender a muñena excesivamente.
• Poñer a man en forma de cuenco.
• -Que ó introducir a man na auga, ésta golpee a auga hacia abaixo, o que orixinará un movemento vertical innecesario.
• Que os dedos da man estén abertos.
• Que o brazo salga da auga para facer o recobro antes de finalizar a tracción (a metade do seu recorrido).
• Realizar o recobro do brazo (parte aérea) totalmente estirado.

En canto ás pernas:

• Algúns principiantes non moven as pernas dende a cadeira senon dende as rodillas, é dicir, doblan as rodillas na fase ascendente, co que fan movementos similares ó pedaleo nunha bicicleta. Tamén é incorrecto facer movementos de "tixeira".
• Batir os pés co tobillo en ángulo recto.
• Pernas ou pés por encima da auga ou demasiado fundidas.
• Pernas abertas ou moi separadas.
• Movementos simultáneos das pernas.

En canto á coordinación:

• Non efectuar o xiro hacia ambos lados fará que nos coste máis avanzar na auga e será máis difícil sacar os brazos para recuperar, traccionar o brazo para avanzar e xirar a cabeza para tomar aire.
• Mirar ó frente ou levantar a cabeza por encima da auga. Esto fará que o noso avance na auga ofrezca máis resistencia, cá consecuente pérdida de velocidade e maior esforzo.
• Outro error moi común que cometen moitos dos que aprenden a nadar é que nadan mirando perpendicularmente ó fondo. Esta posición da cabeza non nos permitirá ver hacia donde vamos. Unha boa técnica para manter a respiración e a posición da cabeza é mirar a "T" señalada no fondo da piscina.

E por último en canto á respiración:

• Xirar a cabeza para tomar aire demasiado pronto, é dicir, antes de que o brazo contrario á respiración entre na auga.
• Reter o aire nos pulmóns unha vez que metimos a cabeza na auga.
• Levantar a cara para respirar.