A melé

Posición e introducción:

Tras unha falta menor como o avant, o árbitro pode marcar unha melé. É entonces cando os 8 dianteiros de cada equipo encaixanse de forma ordenada para disputarse a pelota.

A entrada en melé ordénaa o árbitro para que os equipos se poñan en posición flexionada, collan distancia, marquen unha pausa e entren.

O medio de melé introduce a pelota polo canal formado por ambas deianteiras. Cada equipo debe empuxar hacia adiante, ó eixe, para recuperar a pelota. O talonador, situado entre ambos pilares, intenta sacar a pelota co pé, hacia a parte traseira da súa melé. Os xogadores deben sempre quedar ligados unhos con outros mentras a pelota se ubique dentro do paquete.

Unha melé non pode formarse a menos de 5 metros da línea de marca. Si un dos dous equipos xa non ten sobre o terreo ningún xogador apto para xogar na primeira linea, as melés pasan a ser simuladas: realizaranse sin empuxar e a pelota sempre a ganará o equipo que a introduce.

Elementos de orientación

Mapa
Debuxo que representa unha área ou espazo natural, con unha simboloxía específica e tamén unhas características comúns a todos os tipos de mapas, como son: escala, equidistancia, líneas de meridianos…

Brúxula
Consiste nunha agulla imantada que señalará ó norte magnético e unha carcasa que nos permitirá outros usos.

O control
Ven materializado no terreo por unha baliza, o código, unha pinza e un soporte; e señalizado no mapa con un círculo de 6 mm de diámetro.

• Baliza: sirve para señalizar o lugar exacto do control. É un prisma triangular de 30x30cm, de color blanco e naranxa. A baliza nunca debe estar escondida: débese ver sin ningún problema dende o elemento na que está colocada (o deporte de orientación consiste en navegar entre dous puntos, non en buscar balizas escondidas).
• Sistema de marcaión: realízase mediante unha pinza que se atopa suspendida da baliza ou fixada ó soporte. Hoxe en día estanse substituindo polas bases ou estacións das balizas electrónicas. A pinza dispón dunhos pequenos clavos que ó pinzar forman unha letra ou debuxo xeométrico que queda marcado na tarxeta de control e que sólo conoce o organizador.

• Código de control: é un número que indica ó corredor que se atopa no punto de control correcto. O número debe estar ben visible, encima ou nos laterais da baliza.

• Soporte: pode ser de tipo natural (unha rama, unha piedra, etc) ou artificial. Esta última consiste nunha barra de metal ou madeira clavada no suelo, cun soporte para colocar as pinzas e o código de control. Tamén se colgará do mismo a baliza.

Tarxeta de control
Sirve para comprobar que un corredor pasou por todos os puntos, no orden establecido e sen equivocación.

Folla de descripción de controis
É unha tarxeta que proporciona información ó corredor sobre as características da proba e dos controies. O formato desta e os símbolos que utiliza están aprobados pola Federación Internacional de Orientación e son universais. Pode presentarse ben de forma literal ou de forma gráfica.

Pista da carreira de relevos

As competicións de velocidade realízanse nunha pista estándar, con 6 a 8 carriles, de 400 metros de lonxitude. Terá dúas rectas paralelas e dúas curvas cuxos radios serán iguales. O interior da pista estará limitado por un bordillo de material apropiado, de aproximadamente 5 centímetros de alto e un mínimo de 5 centímetros de ancho.

A medida do contorno da pista tomarase a 30 cm ó exterior do bordillo interno da misma ou, donde non haxa bordillo, a 20 cm da línea que limita o interior da pista.

A distancia da carreira será medida dende o borde da línea de saída máis alonxada da meta, hasta o borde da línea de chegada máis cercana á salida.

En todas as carreiras, cada atleta terá un carril individual, de 122 cm a 125 cm, señalada por líneas de 5 cm de anchura. Na medida da anchura de cada calle incluirase a línea á dereita da misma, no sentido da carreira.

Nas reunións internacionais organizadas baixo o control da Federación Internacional de Atletismo a pista deberá ter 8 carriles.

Para as carreiras de relevos os atletas contan cunha zona de impulso ou de inicio de carreira do atleta que recibe o testigo primeiro, con unha lonxitude de 10 m, e unha zona de entrega do testigo de 20 m. Estas medidas aplícanse á proba de 4 x 100. Para a proba de 4 x 400 existe unha única zona de 20 m.

Rugby Tag

É un novo concepto de rugby, sin o contacto físico. Os xogadores levan un cinturón con dúas cintas de velcro pegadas a ambos lados.

Consta dun equipo de 12 xogadores con 7 no campo. Cando o equipo defensor lle quita a cinta ó  xogador que leva o balón do equipo atacante, esto considérase unha placaxe. É un deporte rápido de habilidade, que se pode practicar tanto de forma amistosa como a nivel de competición.
Rugby Tag é un deporte sin contacto, calquer forma de contacto intencionada está prohibida e pode ser sancionado con unha tarxeta amarilla ou vermella, (o xogador ten que abandoar o terreo de xogo). Calquer forma de contacto non intencionada pode ser sancionada con un golpe de castigo ou cambio de posesión.

Obxectivo do equipo en ataque

O equipo en ataque ten que intentar marcar un ensaio. Para marcar un ensaio ten que poñer o balón no suelo detrás da línea de marca. Terá 3 oportunidades para marcar con cada posesión (aparte si hai unha falta). Cada vez que a defensa quita unha cinta, perde unha oportunidade.


Obxectivo do equipo en defensa

O equipo en defensa ten que intentar quitar a cinta do xogador que posee o balón. Sólo necesita quitar unha cinta

Entrega, recepción e técnicas do testigo

Ó largo de toda a carreira, o deportista que leve o testigo deberá mantelo suxeito polo extremo inferior. Ó levalo desta maneira minimizará a posibilidade de caída ó momento de pasalo o seu compañeiro.

Na carreira de relevos existen dúas formas de entregar e recibir o testigo:

Entrega visual:
Neste tipo de entrega o corredor que recibe está observando ó corredor que entrega. Con eso logra calcular a velocidade coa que ven o seu compañeiro e desa forma poder controlar o recibo. Normalmente realízase nos relevos de 4 x 400.

Entrega non visual:
Neste tipo da entrega o corredor que recibe non está observando ó corredor que entrega. En lugar de utilizar unha referencia visual, o corredor que recibe espera algunha señal auditiva para proceder a recibir o testigo. Normalmente utilízase en 4 x 100.

As técnicas de entrega son dúas:

Ascendente:
O deportista que entrega o testigo, realiza un movemento ascendente do brazo para entregar o testigo. Aquel que recibe, extende o brazo hacia atrás cá palma da man hacia abaixo en forma de V invertida.

Descendente:
Nesta técnica, o atleta entrega o testigo realizando un movemento descendente da man para facer la entrega do testigo. O deportista que recibe, debe ter a palma da man hacia arriba en forma de V