O estilo mariposa

O estilo mariposa require unha correcta coordinación entre os brazos e as pernas, pero tamén é preciso coñecer a súa técnica para unha correcta execución. Ademáis, precisa dun grado de forza algo maior que o resto de estilos.

A realización da mariposa emplea un batido ou patada de delfín coas pernas simultáneamente hacia abaixo e hacia arriba, é dicir, cás dúas pernas xuntas e á vez, sendo a acción hacia abaixo a que proporciona a propulsión. A acción de brazos realízase igualmente de forma simultánea.

Por cada acción de brazos ou brazada realízanse dúas patadas: A primeira patada hacia abaixo realízase cando as mans salen da auga (facilita a salida da cabeza e a recuperación de brazos) e a segunda patada hacia abaixo prodúcese cando as mans entran na auga (para non perder velocidade). En este punto existen diferencias de opinión por parte dalgunhos autores, xa que unhos afirman que a intensidade ou esforzo das dúas patadas é exactamente igual, e que son as diferencias posturales do cuerpo a causa de que o primer golpe parezca máis potente que o segundo. Por outro lado, están os que pensan que a primeira patada é máis fuerte ca segunda.

Outra das características máis chamativas da mariposa é un movemento ondulatorio do corpo, en forma de "S" tumbada, de algún modo parecido ó nado dos delfíns, o cal resulta da perfecta coordinación entre brazos, pernas e as diferentes posicións do corpo.

Técnicas de voo no salto de lonxitude

As técnicas máis utilizadas son:

Técnica natural: consideramos que esta técnica debe reemplazar na iniciación ó estilo agrupado.
A mesma consiste en manter ata a caída a posición lograda no pique.
Cando o atleta está por aterrizar, xunta os pés e lévaos hacia diante xunto co tronco (plegado). Co aprendizaxe desta técnica logo se poderá realizar calquera das outras, xa que non fixa errores, senon que favorece o aprendizaxe da carreira de aproximación e do pique.

Técnica peito(extensión- colgado- suspendido): logo da batida, e ó alcanzar a máxima altura o atleta leva a perna de ataque, a modo de palanca hacia atrás, producíndose un adelantamento da cadeira e xuntándose coa perna de pique. Cando ambas chegan á verticali do centro de gravedade.
Os brazos actúan equilibrando o movemento.
O brazo correspondente á perna de rechazo, fai un movemento circular de adiante hacia atrás, pasando por abaixo, xunto á cadeira. Este únese ó brazo libre e ambos continúan hacia atrás e logo arriba, ata quedar por encima dos hombros.
En este momento o atleta da a sensación de estar colgado.
Unha vez alcanzada esta posición, o saltador inicia un agrupamento do corpo, a través da flexión do tronco xunto coas pernas (simultáneo), é dicir, que os brazos e pernas van xuntos hacia diante.

Ventaxas desta técnica:

• Ten movementos simples.
• Son movementos fáciles de aprender.
• Non é necesario saltar moito para realizala.

Desventaxas:

• Problemas de desequilibrio ó pasar dunha carreira de elevado dinamismo a unha suspensión con predominio de estatismo.

O triple salto

O triple salto ou salto triple é unha proba de atletismo que se engloba dentro da categoría de saltos. A proba masculina forma parte do programa de atletismo nos Xogos Olímpicos desde a súa primeira edición celebrada en Atenas en 1896. A proba femenina non debutou ata a XXVI edición celebrada en Atlanta en 1996.

Para realizar un triple salto hai que realizar unha secuencia de pasos. O primeiro é un salto á pata coxa, no segundo faise outro salto repetindo a primeira perna e no terceiro efectúase un cambio de perna, sendo este o último impulso antes de caer na area. O salto sigue unha das dúas secuencias de pernas: izquierda, izquierda, dereita e caída ou dereita, dereita, izquierda e caída.

Un concurso estándar, está composto por seis intentos, os tres primeros para todos os atletas e os tres últimos para os oito mellor clasificados, denominados saltos de mellora. En caso de ser 8 ou menos atletas, todos pasarán á mellora. Ganará o atleta que mellor marca realizara, en caso de empate comprobarase a segunda mellor marca de cada un deles e así sucesivamente.

A medición realízase dende a pegada máis cercana deixada polo atleta na area ata a tabla de batida, si o saltador realiza a primeira batida pasada esta línea, o salto será anulado.

Recobro e saída do brazo no estilo crol

Postura inicial:
O brazo encóntrase casi completamente estirado ó longo do lateral do corpo. O codo diríxese e mira hacia arriba e encóntrase fóra da auga. A man está orientada hacia dentro, diríxese hacia arriba e parte dela está fóra da auga.

Postura final:
Acaba de terminar a fase auténtica de recobro. O brazo atópase lixeiramente flexionado e diante do seu hombro. O codo está actuando de pivote e esta máis alto cá man. O antebrazo diríxese hacia diante (hacia a auga). A man encóntrase lixeiramente relaxada, flexionada e mirando hacia abaixo e atrás (mirando a auga e a poucos centímetros desta).

Descripción do movemento:
Unha vez terminada a trazada acuática, o hombro dirixe o brazo hacia diante e hacia arriba, dende o muslo á súa zona de entrada na auga. O codo tamén se dirixe hacia diante e hacia arriba ata chegar á altura do hombro, para logo encamiñarse hacia diante e hacia abaixo xunto cá man na búsqueda da auga. O antebrazo permanece relaxado ata momentos antes de tomar contacto cá auga, e o máis cerca posible do corpo durante todo o recorrido. A man tamén relaxada, mirando hacia atrás ata chegar á altura do hombro, logo xírase progresivamente hacia fóra para que o primer dedo en tomar contacto ca auga sea ó anular.

A marcha atlética

A marcha atlética é unha modalidade do Atletismo que se diferencia do resto porque na súa execución non existe fase de vuelo, é dicir, o marchador en ningún momento perde contacto co suelo durante o transcurso da proba. Esto obliga ós executantes a desarrollar unha técnica moi peculiar con bastantes diferencias respecto á técnica usual de carreira.

O movemento empeza co apoio no suelo da perna dianteira mediante o talón. Pouco antes de apoiar a perna, ésta ainda pode estar lixeiramente flexionada. A continuación o pé apóiase totalmente, xa coa perna extendida e proporcionando ó corpo unha boa base de sustentación. O peso do corpo reposa sobre a bóveda plantar, polo que son intensamente solicitados moitos dos ósos e músculos do pé e a perna. A partir deste momento, comenza a elevarse o talón da perna de apoio, apoiándose o corpo sobre todo no dedo gordo do mesmo pé. Unha vez perdido o contacto, a perna diríxese hacia diante iniciándose un novo ciclo. En cada ciclo, distinguimos tres momentos ben diferenciados:

Fase de Apoio Simple: donde o peso do corpo apóiase completamente sobre a perna dianteira mentras a outra oscila buscando un novo apoio.

Fase de Doble Apoio: cando a perna que ven de atrás entra en contacto co suelo e a outra ainda non despegou.

Fase de Oscilación: que é o retorno da perna libre á posición deianteira.